Van het moment dat ik mijn eerste voetstappen zette in de belangenbehartiging met het toen in oprichting zijnde Wij Staan Op! waren er altijd een paar namen die terug bleven keren. De “ouwe rotten”, de mensen die al jaren in “het vak” zaten. Eén van die namen was altijd Jan Troost, voorman van Terug naar de Bossen. Zoals die naam een knipoog bevatte, zo zagen wij een vrolijke ironie in de naam Wij Staan Op!

Jan was naast een naam, gelukkig ook een man die ik vaak tegenkwam in mijn jaren bij en na Wij Staan Op! Met zijn constructieve dialoog, benaderbaarheid, lichtheid en humor was hij een graag geziene gast, maar ook iemand die wij als belangenbehartigers graag opzochten. We waren het misschien niet altijd helemaal met elkaar eens, er was altijd ruimte voor een kopje koffie en een goed gesprek.

Zo leerden we van elkaar, en was Jan voor mij een ware springplank tot de carrière die ik nu heb. Zijn gezelligheid en vertrouwen hielpen mij soms haast ongezien vooruit. Nu zijn einde nadert – en helaas niet door een welverdiend pensioen maar door een nare ziekte – keken we met een lach en een traan terug op onze tijd in de lobby.

Wat ga ik je missen, maar ik neem je altijd mee. In mijn achterhoofd, in mijn hart of desnoods als spook… Voor mij altijd een beetje de vader van de gehandicaptenlobby: Jan Troost.